نڪاتے درمورد آیه 108 سوره انعام :
 
 نهے از دشنام گویے حتے به دشمنان :
 
 بطوریڪه از بعضے روایات استفاده میشود ، جمعے از مومنان به دلیل ناراحتے شدیدے ڪه از بت پرستان داشتند ، گاهے بتهاے مشرڪان را به باد ناسزا میگرفتند و به آنها دشنام میدادند. قرآن به صراحت از این ڪار نهے ڪرد و رعایت ادب و عفت در در بیان حتے در برابر خرافے ترین و بدترین آیینها را لازم شمرد ؛ زیرا با ناسزاگفتن نمیتوان ڪسے را از مسیر غلط انحرافے بازداشت.
 چه بسا اینگونه افراد ، با جهالت و تعصبے ڪه دارند ، از روے لجاجت در عقیده ے باطل خویش پافشارے ڪنند و فراتر از این ، زبان به بدگویے بگشایند و به ساحت پروردگار توهین ڪنند. در روایات اسلامے نیز منطق قرآن مبنے بر ترڪ دشنام به گمراهان و منحرفان تعقیب شده و پیشوایان اسلام به مسلمانان دستور داده اند ڪه همیشه بر منطق و استدلال تڪیه ڪنند و به حربه ے دشنام به معتقدات مخالفان متوسل نشوند. در نهج البلاغه میخوانیم ڪه علے (ع) به جمعے از یارانش ڪه پیروان معاویه را در ایام جنگ صفین دشنام میدادند ، فرمود : « دوست ندارم ڪه شما دشنام دهنده باشید ؛ ولے اگر در گفتارتان اعمال آنان را وصف ڪنید و به بیان حالشان بپردازید ، به سخنان صواب نزدیڪتر و عذرتان پذیرفته است . » 
 ممڪن است سوال شود ڪه چگونه امڪان دارد ڪه بت پرستان از خدا بدگویے ڪنند ؛ در حالیڪه آنها غالبا" بخدا اعتقاد داشتند و بت را شفیع درگاه او میدانستند . اگر ما در وضع عوام لجوج و متعصب دقت ڪنیم ، خواهیم دید ڪه این موضوع چندان تعجب ندارد. اینگونه افراد ، هنگامے ڪه ناراحت میشوند، سعے دارند طرف را به هر طریقے ناراحت ڪنند ؛ حتے اگر بدگویے به معتقدات مشترڪ طرفین باشد.
 
 منبع : تفسیر نمونه .ج5 . ص 381